Stagedag 3: ideale vergaderritme

Stagedag 3: ideale vergaderritme 

‍

Na de herfstvakantie voelde het goed om weer terug te keren naar mijn stageplek. Vandaag was ik op bezoek bij groep 6, en zodra ik binnenkwam, kwamen de kinderen (zoals gewoonlijk) nieuwsgierig op me af. "Wat komt u hier doen, juf?" vroeg een jongetje met een wat wilde just-out-of-bed-look, waar de juf ook raad mee wist, namelijk een potje gel! Zoals ik al eerder zei: leerkrachten zijn van alle markten thuis. De warmte waarmee de kinderen de juf omarmden, liet meteen zien dat het gemis wederzijds was geweest. Ik bewonder hoe deze leerkracht haar emoties durft te delen, wat een bijzondere sfeer van vertrouwen en openheid creëert.

In groep 6 zijn er geen vaste plekken. Dit is een bewuste keuze van de juf, zodat kinderen leren nadenken over hun eigen keuzes en zelfredzaamheid. Het heeft niet altijd zin om naast je beste vriend of vriendin te gaan zitten, en daar heeft de juf ze al veel over geleerd. Sommige kinderen kiezen er bewust voor om alleen te zitten of met hun gezicht naar de muur om rustig te kunnen lezen – ieder zijn eigen voorkeur.

De dag begon met lezen, waarna de juf iets moois erbij pakte: het Kwink emotiewiel, met een eigen twist. Elk kind mag zijn knutsel poppetje in het bekertje van de emotie plaatsen die het voelt. Wat me verraste, was hoe de juf daarna met de groep in gesprek ging en over hun emoties. Een paar voorbeelden:

• Een meisje was verdrietig omdat haar oma was overleden. De juf stelde voor dat de hele groep extra lief voor haar zou zijn.
• Een ander kind was juist trots omdat hij nieuwe schoenen had.
• Een ander kind schaamde zich omdat zij twee auto’s had zien botsen en dacht dat het haar schuld was. De juf nam dat schuldgevoel direct weg.
• Blijdschap voerde de boventoon, want de meeste kinderen hadden zin om weer naar school te gaan!

De gesprekken waren eerlijk en gelijkwaardig, en ik voelde hoe natuurlijk het sociaal-emotionele lesgeven voor deze leerkracht is. Gevoelens mogen er zijn en fouten maken mag.

Later op de dag had ik nog twee interessante afspraken staan: een met de gedragsspecialist en een met de intern begeleider (IB’er). De IB’er gaf me een kijkje achter de schermen van het schoolbeleid. Ze vertelden me over de nieuwe vergaderstructuur: van één lange vergadering per maand naar één kortere per twee weken. De reden hiervoor is dat ze sneller kunnen handelen en de vergaderingen efficiënter worden ingestoken. Ook keken we samen naar de werkgroepen en leerlijnen, een flinke puzzel die het managementteam elk jaar weer probeert te leggen. De IB’er straalt als ze vertelt over haar team. En als ik vraag wat zij nog meer zou willen? "Meer intervisies en meer bij elkaar kijken om van elkaar te leren," antwoordt ze meteen.

Op weg naar de gedragsspecialist werd ik op de gang aangesproken door een paar kinderen die enthousiast vroegen: “Trump of Harris?” Ik lachte en grapte dat zulke vragen misschien beter zijn voor het kerstdiner! Nee geintje, dit zei ik natuurlijk niet. Het blijft interessant dat kinderen van tien al op de hoogte zijn van dergelijke onderwerpen. Inmiddels is de uitslag bekend, dus mijn antwoord doet er niet meer toe.

Het gesprek met de gedragsspecialist bleek enorm leerzaam. Wat een aanwinst om zo iemand in huis te hebben! Later ga ik hier dieper op in, want anders wordt dit blog echt veel te lang! De volgende keer ben ik bij de kleuters, en stiekem hoop ik dat ik dan ook op pantoffels mag rondlopen. Lijkt me heerlijk!

‍