Stagedag 4: bananen voeten

Stagedag 4: bananen voeten

‍

De kleuters komen binnen en mogen hun naam bij een blije, neutrale of droevige smiley leggen – zo laat elk kind aan de juf weten hoe hij of zij zich voelt. Mijn dag begint met het dichtmaken van een rits. Wie ik ben maakt voor deze kinderen niet echt uit; ik ben nu hun extra juf. De vaste juf, met jarenlange ervaring, vraagt een jongen om te vertellen wat ze die dag gaan doen. Hij noemt enthousiast het programma op: “spelen/werken, buiten spelen, fruitje eten, spelen/werken, broodje eten, buiten spelen." Ik vind het mooi hoe maaltijden hier als echte activiteiten worden benoemd!

Om 09.15 uur gaan we naar buiten. Wat ik niet wist, is dat kleuters zó lang buiten spelen. Had ik dat geweten, dan had ik handschoenen aangetrokken – na anderhalf uur waren mijn handen bevroren! Na het bewonderen van alle trucs van de kinderen neem ik plaats op een bankje naast de juf. Terwijl de kleuters zich vermaken, raken we in gesprek over het vak. Ik vraag haar of kleuterjuffen vaak “buiten de groep” vallen binnen het team, iets wat ik vaker heb gehoord. “Dat heb je zelf in de hand,” antwoordt ze beslist. Een antwoord waar ik het eigenlijk wel mee eens ben. We praten verder over de verschuiving in opvoeding: tegenwoordig ligt er steeds meer verantwoordelijkheid bij leerkrachten. Social media, telefoons – en wat ik gek vind: het NOS Jeugdjournaal gebruikt informatie van Tiktok. Die platforms zijn eigenlijk pas vanaf 13 jaar en ouder; toch bijzonder dat het Jeugdjournaal ze aan jongere kinderen aanreikt. 

Ondertussen is het 11 uur, en ik ben al drie kleuterliedjes verder. Gelukkig mag ik zelf naar het toilet wanneer ik wil, maar besef je dat een leerkracht de hele klas moet achterlaten om te gaan? Ik heb in mijn stagedagen nog geen enkele keer een leerkracht naar het toilet zien gaan, haha.

Dan is het tijd voor “spelen/werken.” Dit betekent dat de kinderen van groep 2 vooral in hun werkboekjes bezig zijn. Vragen hebben ze genoeg, maar gelukkig kan ik die zonder ChatGPT ook prima beantwoorden. Één kindje vraagt de hele dag al om haar moeder, maar de juf besteedt niet te veel aandacht aan. Die zal het wel gewend zijn dat kinderen vragen om hun ouders. 

Op een gegeven moment vraagt een kindje aan mij: “Juffie, wil je mee pietjes in mijn toren bouwen?” “Zeg maar juf,” antwoord ik, maar ik bouw natuurlijk met alle plezier mee. Na het werken is het tijd voor pauze. De juf zet rustgevende Thaise massage-muziek op, en langzaam worden alle kinderen (inclusief ikzelf) een beetje zen. Ondertussen let de juf erop dat iedereen goed eet en voldoende water drinkt. Het contrast met de bovenbouw is groot: daar ligt het tempo hoog met rekenen, taal, spelling en steeds maar doorgaan. Hier bij de kleuters is het programma wat relaxter, maar de uitdagingen voor de leerkracht liggen natuurlijk weer ergens anders.

De lerarenkamer is, zoals altijd, gevuld met verjaardagskaarten en traktaties. Leerkracht zijn is gelukkig een actief beroep, want met een kantoorbaan zou ik al die traktaties wel moeten compenseren met extra sportlessen.

De kinderen gaan weer naar buiten, dus hup, weer twintig ritsen dicht. Een kind heeft “bananenvoeten” – ik kijk naar zijn schoenen, en jawel, ze zitten verkeerd om. Bananenvoeten... Wat een geweldige metafoor! Waar hoor je dat nou?

Tip voor ouders: een jas met een dubbele rits is echt geen aanrader – begin er gewoon niet aan, dat is voor iedereen leuker!

Als ik afscheid neem, ontstaat er spontaan een groepsknuffel. Zó lief, en ik moet nog oefenen op stevig staan, want de kracht van 25 kleuters kreeg me bijna omver. Wat een leuke dag was het weer!

‍